بررسی اعتبار و روایی مقیاس خودآشکار سازی بزرگسال و رابطه خود آشکار سازی با کیفیت روابط بین فردی در معلمان زن و مرد

پژوهش حاضر با هدف بررسی    اعتبار و روایی مقیاس خودآشکار سازی بزرگسالان و رابطه خود آشکار سازی با کیفیت روابط   بین فردی در معلمان زن و مرد انجام شد.    تحقیق از نظر هدف کاربردی و    از نظر ماهیت گردآوری داده­ها از نوع همبستگی  بوده و جامعه­ی   مورد نظر معلمان زن و مرد شهرستان قزوین در سال تحصیلی 96-1395   تشکیل دادند. نمونه شامل 400 معلم بود که روش نمونه گیری تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده­ها شامل مقیاس خود آشکار سازی- فرم بزرگسال هولندورس، گلسی و گی (1977)،   مقیاس کیفیت روابط بین فردی پیرس و همکاران (1991)، و   پرسشنامه ارزیابی قاطعیّت راتوس (1973)، بود. برای تجزیه و تحلیل داده­ها و بررسی فرضیه­های پژوهش از تحلیل   عاملی اکتشافی و تأییدی،  ضریب همبستگی   پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج    ضریب آلفای کرونباخ و ضریب دورشته­ای نقطه­ای نشان داد که 33 سؤال از 47   سؤال به دلیل نداشتن ضریب تمیز بالاتراز30/0 حذف شدند و ضریب آلفای کرونباخ استاندارد شده برای 14 سؤال78/0 محاسبه   گردید. تحلیل عامل اکتشافی با روش استخراج تحلیل مؤلفه­های   اصلی و روش چرخش  واریماکس نشان داد که   مقیاس خودآشکارسازی  دارای یک عامل است و   این یک عامل با مقدار ویژه 65/3 ، به تنهایی 04/26 درصد از واریانس آزمون را   تبیین می­کند. نتایج تحلیل عاملی مرتبه اول نیز حاکی از تأیید روایی سازه مقیاس   بود. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودآشکار سازی  و کیفیت رابطه با والدین، کیفیت رابطه با   همسرو نمره کلی کیفیت روابط بین فردی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج رگرسیون خود آشکار سازی بر کیفیت روابط بین فردی نشان داد   که  014/0 از واریانس کیفیت رابطه با   والدین، 012/0    از واریانس کیفیت رابطه با همسر، و 018/0  از واریانس کیفیت   روابط بین فردی، از طریق خودآشکار سازی تبیین می­شود.